Amsterdam is een stad die nooit genoeg krijgt van nieuwe clubjes, overtuigingen, afsplitsingen en andere vormen van georganiseerde eigenwijsheid. Dus natuurlijk moest er op een dag ook een nieuwe schaakvereniging opstaan met een naam die klinkt alsof er elke week een therapeut aan te pas moet komen: De Paardenfluisteraar.
Een club die nog niet meedoet aan de KNSB-competitie, maar wel al twee bekertoernooien binnenwandelt alsof ze op een buurtbarbecue zijn uitgenodigd. VAS had de eer om hun allereerste bekerwedstrijd te mogen spelen. Donderdag 13 november 2025, op hun eigen locatie. En ja, ze bleken te kunnen schaken. Het moest er een keer van komen.
We kregen een warme ontvangst op een fraaie locatie — al is in Amsterdam tegenwoordig iedere ruimte die groter is dan zes vierkante meter per definitie een “fraaie locatie”. Maar wat is De Paardenfluisteraar eigenlijk? Een kerkscheuring? Een sub-sekte van een roze netwerk? Een hobby die ontspoord is op een plek zonder brandveiligheidsvergunning?
Ik dacht het allemaal. Maar ach, het doet er niet toe: in deze stad moet je elke nieuwe vereniging sowieso meteen omarmen, voordat iemand je intolerant noemt.
De naam komt vermoedelijk van The Horse Whisperer van Nicholas Evans, een verfilmd boek dat men vooral koestert omdat Robert Redford er ooit sensueel in keek. Als iedereen die ooit is weggezweefd bij Redford, Kristin Scott Thomas of een piepjonge Scarlett Johansson zich aanmeldt, dan voorspel ik De Paardenfluisteraar nu alvast een toekomst die grootser is dan hun locatie.
Die locatie is trouwens op de bovenste verdieping van wat eens het Wilhelminadok was, later een soort wisselende residentie voor Amsterdamse horeca-experimenten: Doc de Nord, Pecorino, Sexyland World… en nu café Het Dorp, Warung Pas én dus De Paardenfluisteraar. Het is er wat krap, maar je kijkt mooi weg — en dat is in het schaken soms het grootste genot dat een avond te bieden heeft.
De wedstrijd
Bij VAS verliep de voorbereiding zoals alleen bij verenigingen met vrijwilligers kan: rommelig. De teamleider was bezig met examens, anderen hadden wel iets beters te doen dan een bekerwedstrijd, en op het laatste moment moest er een invaller worden opgelapt.
Luc zat op bord 3 tegenover Matteo van Cleef, ooit VAS-talent, nu een schaakmessias in ruste. Tien jaar geleden scoorde hij op het EK t/m 10 één punt minder dan Daniël Dharda — tegenwoordig zijn dat allemaal titelhouders. Matteo niet. Misschien is hij afgeleid, misschien heeft hij een leven gekregen. Hoe dan ook: Luc won gewoon.
Marc was door Benno overgehaald om tóch te spelen, ondanks zijn nobele plan om Elco’s zegereeks in de interne competitie te breken. In Noord trof hij oud-VAS-trainer en FM Tigran Spaan. Tigran speelde een opening die Marc 31 jaar geleden al eens op het bord had, tegen een Canadese IM die vermoedelijk inmiddels met pensioen is. Marc’s geheugen, inmiddels een soort gatenkaas met ambities, wist toch nog genoeg zetten terug te halen om goed te spelen.
Totdat dit op het bord kwam:
Zwart stond al beter, maar wit kon het nog houden als hij Pf1 vond. Dat deed hij niet. Daarna werd het één grote verbouwing met de botte bijl.
“White played 30.Re3, leaving the a-file open for black 30…Ra8 31.Nb1? the last mistake 31…Ra1 (not difficult, but an important pattern to remember) 32.Rf1 Bb5 33.Rd1 Be2 (33…Bd3? 34.Nc3!) 35.Re1 Bd3 resigns”
Tobias, de op het laatste moment ingefietste redder, wint tegenwoordig van iedereen — en dat wist hij zelf ook iets te goed. Hij weigerde zetten te herhalen en kreeg prompt het deksel op de neus. Schaak straft hybris sneller af dan de Griekse mythologie.
Op bord 2 speelden Emilien en Roger Mehra een partij die deed denken aan de betere schaaksoaps: goede opening van Emilien, tegenkansen van Roger, drie resultaten mogelijk, en een teamleider die vanuit de coulissen smeekte om een remise zodat we verder zouden komen. Emilien dacht: mooi niet, ik win dit gewoon. En dat deed hij.
Eindoordeel
VAS door in de Gouden Beker — hulde — maar belangrijker: Amsterdam heeft er weer een nieuwe schaakvereniging bij. Een club met een prachtige naam, een uitzicht dat de zetten bijna overbodig maakt, en spelers die hun eigen mythologie nog moeten schrijven.
Wij wensen ze een toekomst die glanst.
Graag zelfs.
De stad kan het gebruiken.
