Het was me een dag. Alle soorten emoties komen langs als je aan VAS A1 denkt. Woede, berusting, verbazing, intens geluk, hoop, trots en tot slot natuurlijk teleurstelling.

Achteloos

De dag begon met woede. Er was een speler van VAS A1 die zich netjes had aangemeld om dit seizoen weer mee te spelen. Er was geen wanklank te horen van tevoren.
Ik sta op het punt om op m’n fiets te springen, naar Utrecht, toen ik werd gebeld door Emiliën. “Hij is er niet en komt ook niet. Hij is aan het werk, zegt hij.”
Er hoeft maar een onbekende op de clubavond rond te lopen met een opvallende voornaam, en deze jongen komt als een idioot aangefietst. Maar z’n maten laat-ie bij het minste of geringste zitten. Ontluisterend.
Hij nam uiteindelijk nog wel de moeite om per app zijn “ecvuss” aan te bieden en is toen ogenblikkelijk uit het team gezet.

Hellevuur

VAS A1 moest het stellen met een leeg bord in de eerste ronde en de jonge E’tjes moesten hun jeugdleider voor de helft van het toernooi missen.
Het meest sneu was het voor William. De clubavond vindt hij nog wel leuk, maar sinds kort vermijdt hij wedstrijden als de pest. En toch moest hij dan maar opgetrommeld worden om als invaller de tweede ronde van de dag te voltooien. Voor iemand met een schaakdepressie is de Meesterklasse A alsof je in het hellevuur verblijft, want het gaat er bloedjefanatiek aan toe. Een held dat hij gekomen is!
Aan de andere kant mocht hij niet klagen over de gratis taxiservice met Russische kwaliteitsmuziek.

Stunten

Toen we arriveerden in Utrecht, vielen de schellen van onze ogen en de lellen van onze oren. VAS A1 had de eerste ronde gewoon gewonnen! En dat met een speler minder…
Dat is al een gigantische stunt op zich, want de Meesterklasse A is ijzersterk bezet. Alle topspelers doen mee. Ons team bungelt qua rating kansloos onderaan. En dan toch winnen.
Om het verhaal nog surrealistischer te maken: we speelden deze eerste ronde tegen KC A1. Oftewel, de regerend landskampioen! Met op het eerste bord de individuele regerend landskampioen!

VAS houdt ervan om huurlingenlegers als KC A1 aan te pakken. Het is een beetje als Ajax tegen PSV. Wij leiden onze eigen jeugdspelers op, van begin tot eind, in de VAS-filosofie. Het gaat om clubgevoel en clubbelang. Dat overwint uiteindelijk altijd, en deze dag dus ook. Zelfs in deze bizarre situatie, tegen alle mogelijke verwachtingen in, met een no-show van onze kant.

Take kwam met een ultieme revanche op Guido, die hem de kampioenstitel had afgenomen in de laatste ronde van het NK-A. Emiliën wist Roger gedecideerd op remise te houden in een partij die Roger vond lijken op een vrij specifiek ongemak waar sommige mensen last van hebben. Tobias schoof met alle gemak Sven opzij. Waarbij de eerste vraag niet was hoe Tobias dat voor elkaar kreeg, maar vooral waarom in vredesnaam Tobias tegen Sven speelt als het gaat om een match van VAS versus KC.
Elk resultaat was zoeter dan het andere resultaat, heerlijk!

Kampioenschap?

Plotseling waarde het k-woord weer rond. Kampioenschap bedoel ik daarmee! Als wij van KC kunnen winnen, dan moet je óók kunnen dromen. Met nu in de tweede ronde William erbij, is alles opeens mogelijk.
Op zich zag het er ook goed uit tegen de Arnhemse club ASV. Op alle borden kwamen we heel goed mee. Van ratingverschillen was heel weinig te merken.

Wonderkind

Ik stel dat we vooral gaan genieten van Tobias. Het is maar goed dat hij niet wist hoe sterk zijn tegenstander was. Precies 2200-rating.

Wat een ongekende scalp. En dat nauwelijks drie uur nadat hij als zijn record had verbroken voor sterkste verslagen tegenstander.
Ik heb in mijn hele leven als jeugdleider nog nooit zo’n knappe prestatie gezien. Twee keer op één dag winnen van tegenstanders met ruim 300 ratingpunten meer, dat is zo goed als ongekend. En dan de manier waarop. De tegenstander lijkt op deze manier wel iemand die bij de VAS net de Crash Course is komen doen.
Tobias Piet, onthoud die naam. Want hij klopt zo wel heel nadrukkelijk aan de deur van VAS 1.

Capituleren

Ook heel leuk om te zien was hoe sterk William schaakte. Ondanks zijn tijdnood wist hij een geweldig goed middenspel te spelen. Het leek een kwestie van uittikken, maar daar moesten behoorlijk gedurfde beslissingen voor komen. En dat lukte niet meer. Langzaam maar zeker liet hij zich toch overtroeven, ondanks de aanmoedigingen van zijn schaakleerlingen.
Voor Emiliën zag het er ook voorspoedig uit. De tegenstander moest er een dubbele torenoffer tegenaan gooien. Emiliën had de verdediging op een haar na gemist, en moest toen alsnog capituleren. Van de partij van Take heb ik geen enkel verstand, dat ging m’n pet te boven. Maar kennelijk was het verlies geen verrassing.

Toch is er genoeg om hartstikke trots op te zijn. De Meesterklasse A is mooi begonnen, met de nodige sterke verhalen die het leven de moeite waard maken.

Tekst: Samuel Cohn