Het was een historische VAS-dag. Negen VAS-teams speelden thuis en behaalden zestien van de achttien mogelijke matchpunten. Dat lijkt me een Nederlands record. Maar dat is iets voor statistici en presentatoren van de betere schaakpodcasts om eens goed uit te zoeken.
VAS 1 deelde in de vreugde en versloeg het sympathieke Paul Keres 2 met 7,5-2,5.
Op bord 1 zat Pascal. Als Pascal langskomt, weet je dat het een fijne wedstrijd wordt. Ik zat op het bord naast hem te genieten van zijn partij tegen Evert Rademakers, die een sterk seizoen doormaakt. Pascal dirigeert zijn stukken naar natuurlijke velden, en achter elke zet zit een helder plan. He makes it look easy.
Nou, I make it look difficult. Ik speelde net als vorig seizoen tegen Eugene Rebers. Hij kreeg met zwart direct na de opening al het betere van het spel, maar wist niet door te drukken, daarna kon ik overnemen en een lastig eindspel winnen.
Het nadeel van een lange partij spelen is dat je weinig meekrijgt van de andere partijen. Dus de rest van het verslag is gebaseerd op vluchtige observaties en ooggetuigenverslagen.
Victor kreeg op zet drie (!?) een zet tegen zich die hij nog nooit had gezien. Wat is het schaakspel toch rijk. Victor speelde iets te voorzichtig, maar Mark Smits kwam er ook niet doorheen; remise leek een terecht resultaat.
Take won een goede partij. Dit heb ik zelf niet gezien, want in de cruciale fase zat ik dus aan mijn eigen bord, maar ik heb drie teamgenoten gevraagd naar Takes partij en die zeiden allemaal: ‘Take won een goede partij’, dus dat moet u maar van mij en hen aannemen.
Van diezelfde teamgenoten hoorde ik dat Antons tegenstander in het middenspel in de fout ging en dat was meteen einde partij.
Marc kwam in een remise-achtige-stelling terecht. Maar ook in remise-achtige-stellingen kun je nog van alles proberen. Vraag dat maar aan Magnus Carlsen. En aan Marc dus, want die verbeterde zijn stelling elke zet en won uiteindelijk.
Hierna deed Paul Keres iets terug. Friso verloor in een wilde partij. Felicitaties aan Gerben Veltkamp.
Daan hield Lode de Jong op remise. Of Lode de Jong hield Daan op remise. Beide partijen speelden creatief en op geen enkel moment in de partij kon ik inschatten wie er beter stond. Conclusie: die hielden elkaar op remise.
Hilke had na twaalf zetten een uur bedenktijd gebruikt, terwijl Raymond de Rooijs display 1 uur en 35 minuten aangaf. Dan weet je dat je tegen een tegenstander én een computer (of een Chessable-course) zit te spelen. Hilke wist de opening gelukkig te overleven en hield een speelbare stelling over. En dat is alles wat hij nodig heeft. In een iets prettiger eindspel wist hij de zwarte vesting te kraken.
De langste partij van de dag was die van Ramon tegen Menno Okkes. Toen ik als kindje net begon met schaken bij Zukertort Amstelveen speelde Menno Okkes in het eerste team in de Meesterklasse. Hij was ontzettend sterk. En volgens mij is hij nog steeds ontzettend sterk want Ramon had al zijn doorzettingsvermogen (en een beetje geluk – bestaat geluk in het schaken?!) nodig om remise te maken.
7,5-2,5, en dat was nodig ook, want Caïssa-Eenhoorn haalde met bijna dezelfde cijfers uit tegen Magnus en zit ons op de hielen. Tot in het nieuwe jaar allemaal!
Editorial Addendum from captain Ghannoum: