Door: Elco Hakvoort
Een nieuw seizoen KNSB-competitie stond voor de deur. Ik had me in de zomer weer laten strikken voor de teamcaptain rol en vroeg me vlak voor aanvang van het seizoen af; waarom eigenlijk? Was het om iets recht te zetten? Vorig jaar misten we het kampioenschap op een enkel matchpunt. Of was het misschien pure clubliefde? Ik kwam er niet helemaal uit. Gelukkig had Patriek zich aangeboden als co-captain en konden we samen over de beste opstelling sparren. Zijn motief was meteen duidelijk, hij is gewoon verzot op het spelletje.
Nog voordat de opstellingen van de tegenstanders bekend waren werd de ambitie uitgesproken om weer voor het kampioenschap te gaan. Ook andere doelen werden gesteld zoals samen eten na elke wedstrijd en zo min mogelijk invallers gebruiken. Vol zelfvertrouwen werd een 7-1 overwinnen als realistisch bestempeld in de openingsronde tegen ‘t Saense Paard.
Zaterdagavond na de wedstrijd stonden de drie doelen nog steeds overeind maar de eerste deukjes waren al opgelopen.
Hoe kwam dat zo? Alles begon zaterdagochtend nog goed. Er was een invaller gevonden in de persoon van Samuel die zich liet strikken terwijl hij op het VAStival aan het DJ’en was. Op het fietsje kwam hij vanuit Amsterdam Oost naar Zaandam. En die warming up legde hem geen windeieren. Na een aftastende opening accelereerde hij zijn stukken naar de beste velden. Toen hij eenmaal in positie zat vond hij de ene na de andere tactische wending en dwong zijn tegenstander tot een surplace (eeuwige penning). Een prachtige overwinning werd zo bijgeschreven voor VAS 3.
Ook Patriek had de geest van het creatief aanvalsspel te pakken en offerde voor zet vier een pion met zwart. Hij kreeg daar een mooie aanval op de koning voor terug maar moest zelf ook oppassen met de aanvoerder nog in het midden. Een paar onnauwkeurigheden van de tegenstander hielpen uiteindelijk om de koning in veiligheid te brengen waarna de aanval kon worden voortgezet. ‘t Saense Paard werd vervolgens gevorkt en zo stond het 0-2.
Ondertussen was ik zelf aan het schuiven met de witte stukken maar na een gemiste kans in de opening kwam ik nog goed weg met een remise aanbod laat in het middenspel. Niks aan de hand, dacht ik, maar niks was minder waar.
0,5-2,5
Uit het niets verloren zowel Ticho als Ed op bord een en twee. Ticho stond na dertien zetten prima uit de opening en had bovendien een uur meer op de klok. Uit het niets gaf hij een pion op maar er lagen nog kansen. Toen daarna ook nog een stuk cadeau werd gedaan was het wel tijd om op te geven.
Ed speelde een goed opgebouwde partij en kwam in een mooie stelling terecht. Hij zag een variant tien zetten diep die een winnend eindspel zou opleveren. Na zorgvuldig narekenen zag hij dat de variant verloor op zet elf, behalve als hij ergens op zet vijf met de koning zou terugslaan. Vol overtuiging werd de variant geïnitieerd maar helaas verloor de slagzet met de koning op zet zes. Om niet direct te verliezen moest Ed afwikkelen naar een verloren eindspel maar hij kon het tij niet meer keren. 2,5-2,5.
Als teamcaptain begon ik me al zorgen te maken, maar gelukkig kan je in dat soort situaties altijd op Jouke rekenen. Hij speelde praktisch een thuiswedstrijd en straalde dat voordeel ook uit. Gevraagd naar zijn partij had hij er eigenlijk geen woorden voor behalve dat hij een eindspel had uitgetikt. Het maakte ook niks uit want het resultaat stond.
2,5-3,5
Ryan stelde vervolgens het eerste matchpunt veilig door netjes remise te spelen. Hij had uiteindelijk een pion meer dan de tegenstander maar met slechts een lopen en dame op het bord was er altijd tegenspel. De pion kwam dan ook niet vooruit en een gelijkspel was het maximaal haalbare. Zelf was ik zeer verheugd dat de nieuwe aanwinsten meteen presteerden in de basis.
Tot slot was het aan Fabian om de overwinning over de streep te trekken. In een stelling met een pion meer kwam hij voor de keuze te staan om of de witveldige of de zwartveldige loper van de tegenstander te pakken. Tot frustratie van de co-captain besloot hij daar 80% van zijn resterende vijf minuten aan te besteden. De tijd was echter goed geïnvesteerd want de zetten erna werden eruit geblitzt alsof Fabian direct weg wilde uit Zaandam. En met succes, hij haalde overtuigend een tweede pion op en bepaalde daarmee de eindstand op 3-5.
Na afloop werd er door bijna het hele team nog gegeten en nabeschouwd in een lokaal eethuis, half aangeraden door Jouke onder het mom van “er zijn geen goede restaurants in Zaandam, maar als je toch iets zoekt… “. Dat bleek alleszins mee te vallen en na afloop was de stemming dan ook bijzonder goed. Niet alleen hadden we aan alle doelen voldaan, we stonden ook nog eens bovenaan in de poule. Opeens besefte ik me waarom ik me had laten strikken voor deze rol. Teamcaptain zijn voor een team als VAS 3 is gewoon hartstikke leuk!