Zaterdag 3 februari ontwaakte de KNSB uit haar winterslaap met, voor het vlaggenschip van VAS, direct de eerste van vier finales om handhaving af te dwingen.
Thuis tegen Purmerend moesten de ruggen gerecht, iedereen op scherp en alles uit de kast om furieus te beginnen aan de tweede seizoenshelft.
Rafael geniet, ondanks een minder Tatasteel toernooi, nog steeds de reputatie van reuzendoder. Op drie kreeg hij een kans tegen misschien wel de sterkste speler van klasse 1A. Helaas was het mindere Tatasteel toernooi dusdanig in zijn hoofd gaan zitten dat hij ook de starttijd van 14:00 uur aldaar niet kon loslaten. Als je dan ook nog op een KNSB zaterdag die om 13:00 uur begint een paar minuten te laat bent is het direct klaar. Meteen achter met een reglementaire nul dus.
Over ondergetekende zijn partij op acht wil ik het liefst heel kort zijn. Alles gemist en een remise aanbod gekregen in een mindere stelling. De zetten die ik overwoog tijdens dat aanbod hadden tot een nog groter nadeel geleid dus het halfje was, tegen wellicht de zwakste speler van klasse 1A, nog mooi meegenomen.
Anton speelde op twee een typische Anton-partij. Klein plusje met goede loper. Alleen even d5 voorkomen. Toen dat niet lukte leek een snelle remise in de maak, een blunder later bleek dit het begin van een zware dag voor ons.
Niet voor Marcos op zes. In een typische Marcos-partij hoefde hij niet eens zoveel te doen om de tegenstander te laten omvallen. Op de één of andere manier weet Marcos door alleen maar rustige zetten te doen een aanval zonder tegenspel op het bord te toveren. De slotstelling zegt genoeg.
Na deze kleine comeback moest Renzo, onze last minute vervanger voor Sierk, op één de handdoek helaas gooien tegen de volgens mij in Nederland nog ongeslagen Katharina. Zij bleek net een maatje te groot en te actief voor de weinig spelende Renzo. Wel heel fijn dat hij zo last minute kon spelen. Dank!
Terwijl Tex, Job, en Victor nog hard aan het bikkelen waren, leek er bij Hilke weinig aan de hand en Marc in een typische Marc-partij vast wel te winnen op vier. Niets was echter minder waar. In een partij met een computergrafiek van een seismische explosie moest iedere zet spot on zijn. Nadat de kruitdampen waren opgetrokken bleef Marc met een pion minder achter. Net als mijn tegenstander had zijn tegenstander de instructie om remise te pakken als hij beter stond en zo geschiedde.
Hilke hield zich op negen taai tegen de sterke Tobias. In een typische Hilke-partij had hij gelijk gemaakt en was hij tevreden met remise. Ergens hebben we het gevoel dat er meer in zit als ons supertalent wat langer de tijd neemt om zijn tegenstander op Carlseniaanse wijze te melken. Desalniettemin een fraai resultaat maar voor het wedstrijdverloop niet ideaal.
Tex speelde op vijf een typische Tex-partij. Dat wil zeggen, altijd tevreden over de eigen stelling die objectief 0,0 is. Ook altijd tevreden over de zetten die zijn tegenstander doet terwijl het achteraf steevast de beste was. En een stelling die op lange termijn in zijn optiek altijd gewonnen is. Tot slot vaak een petit combination ergens rond de 35ste zet in wederzijdse tijdnood waardoor er na de 40ste niet doorgespeeld hoeft te worden.
Terug in de wedstrijd dus, maar anderhalf punt uit twee mindere stellingen voor 5-5 bleek een paar bruggen te ver.
Job kunnen we neerzetten waar we willen, hij krijgt minimaal een titelhouder tegenover zich. Deze keer moest hij op zeven tegen de Hopman van Purmerend. Of het een typische Job-partij was durf ik niet te zeggen. Na een minder geslaagde opening leek hij zich terug te knokken maar rond de 40ste zet gingen er toch twee stukken tegen een toren verloren. Dit wist hun Hopman strak uit te spelen en zodoende de match in hun voordeel te beslissen.
Victor op tien kreeg met Barry Brink wel een mooie verassing tegenover zich. In een typische Victor-partij offerde hij een stuk voor een fraaie aanval. Barry verdedigde echter extreem accuraat en kreeg een dominante loper op d5 als extra stuk. Victor haalde nog al zijn magie uit de kast om een halfje voor de eer binnen te slepen maar Barry hield zijn hoofd koel en haalde het punt genadeloos binnen.
Nog drie finales te gaan waarvan er toch wel twee gewonnen moeten worden. Het liefst de aankomende wedstrijd tegen directe concurrent HWP Haarlem.
Door Patriek Tromp